یكى از گناهانى كه باعث عذاب مى شود و مجازاتش ، هم در دنیا هم در قبر و هم در قیامت گریبان انسان را مى گیرد،
دروغ گویى مى باشد. چون بحث ما درباره عذاب برزخى است از عذاب دروغ گو در قیامت صرف نظر مى كنیم .
روزى حضرت رسول صلى الله علیه و آله و سلم فرمود: شب گذشته شخصى پیش من آمد و گفت : برخیز، برخواستم
و با او روانه شدم تا به جایى رسیدیم . در آن جا دو نفر را مشاهده كردیم یكى ایستاده و دیگرى نشسته بود،
شخص ایستاده یك ((انبر)) بزرگ آهنى در دست داشت و به دهان شخص نشسته فرو مى برد
و یك طرف دهان او را با آن مى گرفت و مى كشید، به طورى كه صورت و بینى و چشمان او به همان طرف بر مى گشت
و به هر طرف انبر را مى كشید آن شخص نشسته هم به همان طرف خم مى شد.
تعجب كردم !
و از آن شخص كه مرا صدا زد. و از جاى خود بلند نموده بود پرسیدم :
این كیست و چه كاره است و این چه صحنه اى است ؟ چرا چنین مى كند؟
گفت : یا رسول الله ! این شخص نشسته ، كسى است كه در دنیا دروغ مى گفت
(و بدون توبه از دنیا رفته است )! اكنون در عالم برزخ تا فرا رسیدن قیامت ،
همواره این گونه عذاب مى شود و در قیامت عذابش سخت تر خواهد بود.
مالك بن دینار مى گوید: در كتابى خواندم : هیچ خطیب و گوینده اى نیست مگر این كه گفتار او را با كردارش تطبیق مى كنند.
اگر مطابق باشد خوشا به احوالش و اگر مطابقت نداشته و گفتارش غیر از اعمالش باشد، دو لب او را با قیچى هاى آتشین
قیچى مى كنند. دو مرتبه لب ها بلافاصله سالم مى شوند و این عمل تا روز قیامت ادامه دارد.
انسان دروغ گو، چون با لب و دهان سخن دروغ مى گوید، در این حدیث لب و دهان را عذاب مى كنند
و آن ها را با ((انبر)) به این طرف و آن مى كشند و با قیچى مى برند.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
