یكى از گناهانى كه باعث عذاب مى شود و مجازاتش ، هم در دنیا هم در قبر و هم در قیامت گریبان انسان را مى گیرد،

 دروغ گویى مى باشد. چون بحث ما درباره عذاب برزخى است از عذاب دروغ گو در قیامت صرف نظر مى كنیم .

روزى حضرت رسول صلى الله علیه و آله و سلم فرمود: شب گذشته شخصى پیش من آمد و گفت : برخیز، برخواستم

 و با او روانه شدم تا به جایى رسیدیم . در آن جا دو نفر را مشاهده كردیم یكى ایستاده و دیگرى نشسته بود،

 شخص ایستاده یك ((انبر)) بزرگ آهنى در دست داشت و به دهان شخص نشسته فرو مى برد

 و یك طرف دهان او را با آن مى گرفت و مى كشید، به طورى كه صورت و بینى و چشمان او به همان طرف بر مى گشت

 و به هر طرف انبر را مى كشید آن شخص نشسته هم به همان طرف خم مى شد.

تعجب كردم !

و از آن شخص كه مرا صدا زد. و از جاى خود بلند نموده بود پرسیدم :

 این كیست و چه كاره است و این چه صحنه اى است ؟ چرا چنین مى كند؟

گفت : یا رسول الله ! این شخص نشسته ، كسى است كه در دنیا دروغ مى گفت

 (و بدون توبه از دنیا رفته است )! اكنون در عالم برزخ تا فرا رسیدن قیامت ،

 همواره این گونه عذاب مى شود و در قیامت عذابش ‍ سخت تر خواهد بود.

مالك بن دینار مى گوید: در كتابى خواندم : هیچ خطیب و گوینده اى نیست مگر این كه گفتار او را با كردارش تطبیق مى كنند.

 اگر مطابق باشد خوشا به احوالش و اگر مطابقت نداشته و گفتارش غیر از اعمالش باشد، دو لب او را با قیچى هاى آتشین

 قیچى مى كنند. دو مرتبه لب ها بلافاصله سالم مى شوند و این عمل تا روز قیامت ادامه دارد.

انسان دروغ گو، چون با لب و دهان سخن دروغ مى گوید، در این حدیث لب و دهان را عذاب مى كنند

و آن ها را با ((انبر)) به این طرف و آن مى كشند و با قیچى مى برند.